Gönüllüler üzerinde yapýlan deneysel insan çalýþmalarýnýn en önemli amacý normal ve patofizyolojik durumlardaki aðrý mekanizmasýnda önemli rol oynayan transdüksiyon, transmisyon ve persepsiyon ile ilgili bilgiler edinmektir. Bu edinilmiþ olan bilgiler aðrý sendromlarýnýn daha iyi anlaþýlmasý, aðrý oluþmadan korunma ve aðrý kontrolünde klinisyene yardýmcý olaracak bilgilerdir. Kutanöz aðrý ile ilgili deneysel çalýþmalar derin dokulardan kaynaklanan aðrý konusunda yapýlan çalýþmalara göre çok daha geliþmiþ tekniklere sahiptir. Birbirinden farklý tekrarlayan stimülasyonlara alýnan yanýtlarýn deðerlendirilmesi þeklinde geliþtirilmiþ teknikler bulunmaktadýr. Tekrarlayan stimülasyonlarýn uygulanmasý ile aðrý mekanizmasýnda çok önemli bir role sahip olan santral sumasyon konusunda da önemli mekanizmalarýn ortaya konabileceði çalýþmalarý yapmak mümkündür. Kutanöz aðrý ile ilgili çok çeþitli stimulus modaliteleri kullanýlmaktadýr. Bunlar arasýnda sýklýkla kullanýlanlar, elektriksel (Trans-kutanöz, Intra-kutanöz), termal (Sýcak, Soðuk), mekanik (Pin prick, Basýnç, Impakt Stimuluslar) ve kimyasal (Capsaicin, Mustard oil) stimuluslardýr. Kutanöz aðrýnýn deðerlendirilmesinde çeþitli elektrofizyolojik teknikler ve son yýllarda giderek geliþtirilmiþ olan görüntüleme teknikleri kullanýlmaktadýr. Deneysel kutanöz aðrý çalýþmalarý bazý hastalarda gözlenen sensoryal deðiþikliklerin mekanizmalarýnýn ortaya konmasý açýsýndan büyük önem taþýmaktadýr. Ancak geliþtirilen modellerin klinik aðrýlý durumlardan oldukça farklý olduðu da bir gerçektir. Aðrýlý sendromlarýn mekanizmalarýnýn daha kolay anlaþýlabilmesi için yeni deneysel aðrý modellerinin geliþtirilmesi gerekmektedir.

The ultimate goal of advanced human experimental pain research is to obtain a better understanding of mechanisms involved in pain transduction, transmission and perception under normal and pathophysiological conditions. Hopefully, this can provide better characterization, prevention and management of pain. As pain is a multi-dimensional perception it is obvious that the reaction to a single standardized stimulus of a given modality can only represent a very limited fraction of the entire pain experience. Evidently, the experimental possibilities available for studying cutaneous pain are much more advanced than the possibilities available for studying pain from deep tissue. Different techniques are available to induce repeated stimulation of skin and to assess the responses. Repeated stimulations can be used to assess centrall summation, which is a general and important mechanism for the human nervous system. Various stimulus modalities are available for induction of controlled experimental cutaneous pain, such as electrical (Trans-cutaneous, Intra-cutaneous), thermal (Heat, Cold), mechanical (Pin prick, Pressure, Impact stimuli) and chemical (Capsaicin, Mustard oil). The assessment methods for cutaneous pain are based on psychophysical, electrophysiological and imaging techniques. Experimental techniques can be used to study basic mechanisms in healthy volunteers or to characterize sensory dysfunction in patients. The experimental possibilities available for studying cutaneous pain are far from equal. There is a need for more experimental and clinical studies to provide new knowledge for this clinically revelant area.

Çalýþmamýzda hasta kontrollü analjezi yöntemi 5 yaþ üzerindeki çocuk hastalarda 2 farklý doz morfin seçilerek uygulandý. Majör cerrahi giriþim geçirecek, yaþlarý 5 ile 15 arasýnda deðiþen ve kooperasyon kurulabilen 28 hasta çalýþma kapsamýna alýndý. Hastalara indüksiyondan sonra 0.1 mg/kg morfin i.v. verildi. Postoperatif dönemde, A grubuna dahil hastalardan (n=12) 0-20 kg. aðýrlýðýnda olanlara 0.5 mg, 20-30 kg aðýrlýðýndakilere 1 mg, 30-40 kg hastalara 1.5 mg, 40 kg’dan fazla çocuklara 2 mg, Grup B’ye (n=16) (yüksek doz) ise ayný aðýrlýkta bulunan çocuklara sýrayla 1, 1.5, 2, 2.5 mg bolus morfin dozlarýyla HKA uygulandý. Dört saatlik maksimum doz 400 mcg /kg olarak ayarlandý. Postoperatif dönemde uygulama ile ilgili komplikasyonlar (bulantý, kusma, kaþýntý, idrar retansiyonu v.s.) SpO2, solunum frekansý, KAH ve SAB, sedasyon skorlarý ve aðrý skorlarý 24 saatlik süre boyunca kaydedildi. Grup A’da 24 saatlik ortalama aðrý skoru 2.15±0.47, sedasyon skoru 0.79±0.23, B grubunda aðrý skoru 1.67±0.5, sedasyon skoru 0.87±0.3 olarak bulundu. A grubu 24 saatte toplam 19.5±12.2 mg. (29 mcg /kg/saat) morfin kullanýrken, grup B’nin toplam 39.5 ± 17.6 mg (50 mcg /kg/saat) morfin kullandýðý tespit edildi (p=0,02). Her iki doz bolus morfin uygulamasý kardiyorespiratuar komplikasyon yaratmamýþ, hemodinamide stabilite saðlanmýþtýr. A grubunda 7, B grubunda 8 vakada kusma ve 3 hastada kaþýntý saptandý. Tüm hastalarda ilk 8 saatte barsak hareketleri baþladý. Yüksek doz morfin uyguladýðýmýz grupta daha iyi analjezi ve cerrahi sonrasý arzu edilen sedasyon saðlanmýþtýr. Morfin kullanýmýnýn % 75’i yüksek doz grubunda ilk 12 saat içinde olmuþ, sonraki saatlerde ilaç kullaným isteði azalmýþtýr. Düþük doz grubunda ise ilk 12 saatten sonra böyle bir azalma söz konusu olmamýþtýr. Ýstek ve kullaným arasýnda ulaþýlan bu iliþki nedeniyle yüksek doz morfinin daha baþarýlý olduðu sonucuna varýlmýþtýr.

PCA-IV is applied to children older than 5 years with two different doses of morphine and the results are evaluated. Twenty-eight patients ages ranging from 5 to 15 years undergoing major surgical procedures were included in this study. Following standard anaesthesia technique 0.1 mg/kg morphine was given intravenously. In group A (low dose group) patients weighing 0-20 kg. received bolus 0.5 mg, 20-30 kg patients received 1 mg and 30-40 kg patients received 1.5 kg and patients weighing more than 40 kg received 2 mg bolus dose of morphine in the PCA regimen. Group B (high dose) was administered 1 mg, 1.5 mg 2.0 mg and 2.5 mg bolus doses of morphine respectively. Four hour maximum limit doses was set to 400 mcg/kg. Patients were observed for 24 hours for the frequent complications (nausea, vomiting, itching, urinary retention, bowel motility), SpO2, respiratory rate, heart rate, systolic blood pressure, sedation and pain scores were recorded every hour. Faces Pain Scale average for 24 hours was 2.15±0.47 in group A and 1.67±0.5 in group B. The average sedation score was 0.79±0.23 and 0.87±0.3 in group A and B respectively. Group A delivered total of 19.5±12.2 mg (29 mcg/kg/hour) morphine and group B delivered total of 39.5±17.6 mg (50 mcg/kg/hour) morphine. High dose morphine bolus regimen achieved better analgesia and sufficient sedation. Morphine usage in high dose group (group B) was more frequent in the first 12 hours. Frequency of drug delivery and demand did not decrease in group A. The relation between demand and delivery let us to conclude that high dose bolus morphine is more suitable.

Spinal blokta analjezi süresini uzatmak amacýyla orta ve uzun etki süreli iki farklý lokal anestezik ajana ketamin ilave edilerek; blok baþlangýcý, blok süresi ve sedasyon üzerine etkileri karþýlaþtýrýlarak incelendi. Çalýþmaya dahil edilen ASA I-II grubu 100 eriþkin hasta 4 grupta incelendi. 1. gruba heavy bupivakain 4 cc (20 mg) + 1 cc SF, 2. gruba heavy bupivakain 4cc (20 mg) + 1 cc (50 mg) ketamin, 3. gruba heavy artikain 2 cc (100 mg) + 1 cc SF ve 4. gruba heavy artikain 2 cc (100 mg) + 1 cc (50 mg) ketamin verildi. Hastalarýn sensoryal ve motor blok baþlama süreleri ile motor ve sensoryal bloklarýn sonlanma süreleri deðerlendirildi. Sonuç olarak, lokal anesteziðe ketamin ilavesinin blok baþlangýcýný hýzlandýrdýðý, analjezi süresini uzattýðý ve intraoperatif dönemde sedasyon saðladýðý sonucuna vardýk.

The goal of this study was to examine the onset and duration of analgesia after adding ketamine to two different local anesthetics in spinal block. ASA I-II group 100 patients were included into our study in 4 groups. Group 1 recieved heavy bupivacaine 4 cc (20 mg) + 1 cc saline, group 2 recieved heavy bupivacaine 4 cc (20 mg) + 1 cc (50 mg) ketamine, group 3 recieved heavy articaine 2 cc (100 mg) + 1 cc saline and group 4 recieved heavy articaine 2 cc (100mg) + 1 cc (50 mg) ketamine. Onset times for sensorial and motor block were recorded. The complete regression times of the motor and sensorial block, sedation scores were also recorded. As a result, addition of ketamine 50 mg to local anesthetics fasten the onset time of spinal block, lenghten the duration of analgesia and provide sedation intraoperatively.

Bu çalýþmada fibromyalji hastalarýnda yeni bir serotonin geri alým inhibitörü olan fluvoksamin ile amitriptilinin çift-kör, çapraz düzende karþýlaþtýrýlmasý amaçlandý. Ege Üniversitesi Týp Fakültesi Etik Kurulu’nun ve hastalarýn izni alýnarak Algoloji Bilim Dalý polikliniðine baþvuran yaþlarý 20 ile 65 arasýnda 15 hasta çalýþmaya dahil edildi. Psikiyatrik taný almýþ, romatolojik veya diðer sistemik hastalýðý olanlar çalýþmaya dahil edilmedi. Çalýþmadan iki hafta önce hastalarýn kullanmakta olduðu antidepresan, sedatif, hipnotik, trankilizan ve analjezik ilaçlar kesildi. 4 hafta süre ile amitriptilin 25 mg, fluvoksamin 50 mg dozlarda kullanýldý. Ýlaçlarýn etkinliðinin deðerlendirilmesinde çalýþmaya kabulde bir kez, saðaltýma baþladýktan sonra ikiþer haftalýk aralar ile aðrý skorlarý, hassas nokta sayýlarý ve minor taný kriterleri deðerlendirildi. Dört hafta süreyle random olarak kullanýlan ilaçtan sonra, diðer ilaç uyulanmadan önce iki haftalýk wash-out süresi býrakýldý. Taný kriterlerine uygunluk açýsýndan yeniden deðerlendirilen hastalara dört hafta süre ile ikinci ilaç uygulandý ve deðerlendirmeleri yapýldý. Ýstatistiksel deðerlendirmede varyans analizi ve Wilcoxon testi kullanýldý. Çalýþma sonunda her iki ilaç grubunda aðrý skorlarý, hassas nokta sayýlarý ve minor taný kriterlerinde anlamlý düzelme saðlandý. Anksiyete dýþýnda iki ilaç arasýnda anlamlý fark saptanmadý. Fluvoksamin grubunda anksiyete skorlarý daha düþük bulundu. Sonuç olarak fibromyalji tedavisinde flufoksaminin amitriptiline etkili bir alternatif olduðu kanýsýna varýldý.

In this study, fluvoxamine, a relatively new selected serotonin reuptake inhibitor, was compared with amitriptyline in a double-blind, crossover study in 15 hospital outpatients suffering from fibromyalgia syndrome. The study was approved by the Ethics Committee of Ege University Hospital and informed consent was obtained from each patient. Exclusion criteria for the investigation were presence of psychiatric diagnosis, rheumatic disease and other systemic co-existing disease. Flowing a 2 week wash-out period for analgesic and/or adjuvan drugs, patients randomly received 25 mg amitriptyline or 50 mg fluvoxamine for a period of 4-weeks. After a 2-week wash-out period, patients were re-evaluated before receiving the second drug for another 4 weeks. Assesment of efficacy was made on entry and at 2 week intervals for each drug using visual analog scale (VAS) scores, number of tender points, presence and degree of minor criteria symptoms. Analysis of variance and Wilcoxon matched pairs were used for the statistical comparison of the data. At the end of the trial, there was a significant reduction in VAS scores, number of tender points as well as the severity of the minor criteria symptoms. Overall there were no significant differences in terms of efficacy between the two drugs except anxiety. Anxiety scores in fluvoxamine group were significantly lower than the amitriptyline group. It was concluded that fluvoxamine in an effective, well-tolerated alternative to amitriptyline in the treatment of fibromyalgia syndrome.

Çalýþmamýzda çeþitli nedenlerden boyun-omuz-kol aðrýsý þikayeti olan ve epidural lizis uygulanýmý için uygun olan hastalarda servikal epidural lizis uygulamasýnýn etkinliði ve komplikasyonlarý retrospektif olarak irdelenmiþtir. Araþtýrmaya yaþlarý 34-63 arasýnda 19 erkek, 29 kadýn 48 olgu dahil edilmiþtir. Hastalarýn ayrýntýlý fizik muayeneleri yapýlýp, gerekli nörolojik ve radyolojik tetkikleri deðerlendirilmiþ; konservatif tedavi yöntemleri uygulanmýþtýr. Bu tedavi yöntemlerine yanýt vermeyen uygun hastalar iþlem için hospitalize edilmiþlerdir. Cerrahi koþullarda ve skopi altýnda 16 G R-K iðnesi ile C7-T1 veya T1-T2 aralýðýndan epidural aralýða girilmiþ, Racz kateter epidural aralýða yerleþtirilmiþ; epidurografik inceleme yapýlmýþtýr. Kateter tespitinden sonra hastalara epidural lizis (deposteroid, hipertonik salin) tedavisi uygulanmýþtýr. Hastalar 6 ay süre ile poliklinikten veya telefon takibi ile izlenmiþlerdir. VAS deðerleri her ay kaydedilmiþ ve 1., 2., 4. ve 6. ay sonuçlarý karþýlaþtýrýlmýþtýr. Tedavinin etkinliði 6. ayýn sonunda hastalarýn subjektif deðerlendirmeleri ile çok iyi, iyi, orta ve etkisiz olarak 4 noktalý nümerik skala ile deðerlendirilmiþtir. Hastalarýn günlük aktiviteye katýlýmlarý ve opioid analjezik ilaç kullanýmlarý, 6. ayýn sonunda tedavi öncesiyle karþýlaþtýrýlmýþtýr. Hastalarýn iþlem sonrasý VAS deðerlerinde anlamlý azalma saptanmýþtýr ve hastalarýn çoðunda etkili aðrý kontrolü saðlanmýþ olduðu tespit edilmiþtir. Yönteme ait komplitasyon olarak 1 hastada giriþim yerinde infeksiyon, 1 hastada dura delinmesi ve 2 hastada iþlemi takiben kolda parestezi gözlenmiþtir. Sonuç olarak; yöntemin konvansiyonel tedavi uygulamalarýndan fayda görmeyen hastalar için etkili ve güvenli olduðu kanýsýna varýlmýþtýr.

In this study the efficacy and complications of epidural lysis (corticosteroid and hypertonic saline administration) were evaluated retrospectively in 48 patients (19 males, 29 females, ages 34-63) suffering from cervical pain due to various reasons. After performing physical examination, radiodiagnostic and elecrophysiologic evaluation; conservative treatment modalities were tried. The patients who did not respond to these treatment modalities were hospitalized for epidural lysis application. The procedures were performed in the operating room, under surgical conditions with fluoroscopic guidance. 16 G R-K needle was inserted either trough the C7-T1 or T1-T2 vertebral interspace, through which a Racz catheter was placed after performing epidurography. Epidural lysis was performed for three consecutive days. The patients were followed up monthly for 6 months. The quality of pain relief (as excellent, good, moderate, poor), and opioid consumptions were evaluated. Phyisical activities, opioid consumptions and VAS values were compared before and after the procedure. Complications were recorded. VAS values were decreased significantly after the procedures. Most of the patients had significant pain relief. On complications basis 1 patient had infection on the insertion site, 1 patient had dural puncture and 2 patients had parestesis on upper extremities. We concluded that cervical epidural lysis is an effective and safe method particularly in the patients who have not had any benefit from the other conventional therapies.

Bu çalýþmada, lomber skolyoz, spondilolistezis ve spondilolizis operasyonu geçiren toplam 40 hastada postoperatif analjezi amacýyla intraoperatif dönemde epidural aralýða kateter yerleþtirilmiþ ve kateterden uygulanan bupivakain+morfin ile, bupivakain+klonidinin; analjezik etkinlik, hemodinamik ve yan etkiler açýsýndan karþýlaþtýrýlmasý amaçlanmýþtýr. Hastalarýn hepsinde premedikasyon, anestezi indüksiyon ve idamesi ayný olup, uyandýrma ve nörolojik muayeneden sonra, kateterden I. gruba % 0.125 bupivakain+2 mg morfin; II. gruba % 0.125 bupivakain+1 mcg/kg klonidin, % 0.9 NaCl içinde, 10 ml volümde uygulanmýþtýr. Baþlangýç (0.dak) ve 30. dak ile 1., 2., 6., 12. ve 24. saatlerde aðrý (NRS), hemodinamik ve solunumsal parametreler ile yan etkiler deðerlendirilmiþtir. Ek analjezik gerekince, kateterden 2 mg morfin uygulanmýþ ve toplam dozu kaydedilmiþtir. Ýstatistiksel deðerlendirmede; NRS ve hemodinamik veriler II. grupta daha düþük, solunumsal veriler farksýz bulunmuþtur. Analjezi süresi I. grupta daha uzun, yan etkiler de I. grupta daha yüksek bulunmuþtur. Sonuçta, her iki kombinasyonun postoperatif analjezi amacýyla epidural yoldan uygulanmasýnýn etkili ve güvenli olduðuna, böylece bupivakain+klonidinin bupivakain+morfine bir alternatif olabileceðine karar verilmiþtir.

In this study, for postoperative pain management of 40 patients who were operated for lumbal scoliosis, spondylolystesis and spondylolysis, a catheter was placed into the epidural space,during intraoperative period. By this way bupivacaine+morphine or bupivacaine+clonidine were administered and compared for analgesic, haemodynamic and side effects. In all patients premedication, induction and maintenence of anesthesia were similar. After awakening and neurologic examination, in group I, patients received bupivacaine % 0.125+morphine 2 mg; in group II; bupivacaine % 0.125+1 mcg/kg clonidine; in 10 ml volume of % 0.9 NaCl, via the catheter. Pain (NRS), haemodynamic, respiratory and side effects were noted at: the begining of the postoperative period (0. min.), 30. min. and 1., 2., 6., 12. and 24. hours respectively. 2 mg of morphine was applied from the catheter when needed and total morphine requirements were noted. Data were evaluated statistically; while NRS and haemodynamic results were lower in group II, respiratory values were equal. Analgesia time and side effects were higher in group I. In conclusion, as both combinations were effective and safe in postoperative pain management via an epidural catheter, bupivacaine+clonidine may be an alternative to morphine+bupivacaine